කේශව් හා අම්රිතා එක්තරා ආකාරයකට ඉන්දියානු ආර්ථික හා සංස්කෘතික ආධිපත්‍යයේ ප්‍රකාශනයන් වේ. මෙය ප්‍රකාශ වන්නේ රාමායනයේ රාවණා මූලික කරගත් කතාව ඔස්සේය. ලංකාව රාමායන ට්‍රේලය ඉන්දීය සංචාරකයන්ට අලෙවි කරන්නේ මෙම මිථ්‍යා කතාව භාවිතා කරමිනි. එහෙත්, රාවණා යනු ඉන්දියාව විසින් පරාජය කළ චරිතයකි. ලාංකිකයන්ට ද රාවණා ගැන ඇත්තේ කෘත්‍රිම උනන්දුවකි. රාවණා ලංකාවේ සිංහල හෝ දෙමළ සංස්කෘතීන් තුළ එතරම් ගැඹුරින් මුල් බැසගත් සංකල්පයක් නොවේ.

සමාජ කතිකාවට ආචාර්ය සුනිල් විජේසිරිවර්ධනයන්ගේ මැදිහත්වීම වටිනා එකක්. ඒ වුණාට, ඒක අගයනවා නම් කළ යුතුව තිබෙන්නේ උපහාර පිදීම නෙමෙයි. ඒ කතිකාවට විචාරශීලීව මැදිහත් වෙන එක. මේ පොඩියට කරල තියෙන්නෙ එහෙම එකක්.

මාකට් එක අදාළ කරගන්නෙ නැතුව මොන කලාවකටවත් පවතින්න අමාරුයි. සිනමාවට හොඳටම අමාරුයි. ලංකාවෙ සිනමාව කියන්නෙ එන්ජීඕ ව්‍යාපෘති, ඩයස්පෝරා සල්ලි, මනි ලෝන්ඩරිං, සිංහල හරි දෙමළ හරි ජාතිවාදය, ඊනියා ජාත්‍යන්තර සම්මාන ආදියේ අච්චාරුවක්. කලාවත් නැත්තෙම නැහැ. බොහෝ කලාකරුවන් හොඳටම දන්නෙ කලාවට වඩා කොණ්ඩෙ කපන කලාව. මේවා අපි කියන්න ඕනැ නැහැ. දැන් කාලෙ මේවා හංගගෙන ඉන්නත් බැහැ. සෝෂල් මීඩියා හරහා රෙද්ද කැඩුවා වගේ පේනවා.